ÖLÜ ZAMANLAR

DÜN GECE
çýkmaz bu içimdeki aðýr hüzün
günde beþ vakit mutlulukla yýkansam da
erimez bakýþlarýmdaki buz
cehennem ateþine denk aþklara tutulsam da
açlýðýda bilirim ben yokluðuda yoksunluðuda
çok geçmiþliðim vardýr unutulmuþ fakir sokaklardan
çok yolumu kaybetmiþimdir
düþüncene dalmýþken kalktýðým meyhaneden

bul beni sevdalým
aðýrlaþmadan gece köz kapaklarýmda
korkmazdým bu kadar belki
bekçinin düdüðünde dönen nohut tanesinden
ölümün yüzü bu kadar soðuk olmasa

BU GECE
ne zaman nefessiz kalsam
yarmak geçer aklýmdan göðüs kafesimi
açýða vurmak isterim içimdeki ölü düþlerimi
ve ne zaman yorgun düþsem yokuþlardan
gömdüðü leþi arayan bir köpek gibi
eþeleyip dururum geçmiþimi
oturtup kadýyý baþ köþeye
arz eylerim ahvalimi
bir curcuna kopar ki sonra
sorma gitsin!!!kýyamet yeri beynimin içi
kim alacaklý kim borçlu derken daha
toprak, çoktan inkar etmiþ çamurdan bedenini.



bul beni sevdalým bari sen bul beni
o kadar savruk o kadar kendimde deðilim ki...
Sosyal Medyada Paylaşın: