Didar bir aþkýn son demlerindeyim
vakit kýzýla dönerken þaha kalkan duygular
sonsuzluðun bekçileri gibi asýlý kalmýþ duvarlarda
vurgun yemiþliðin her döngüsü vururken yüzüme
aþk aþk diye çaðladýkça kurudu gönül pýnarlarýndaki neþe
ey sen düþlerden gelen sevgili
bir nehrin kavisleri üzerindeki tüm yýkýlmýþlýklarý kaldýr
dök saklýnda kalan duygularý çýksýn ortaya
vazgeçilmezliðin son demleri yaþanýrken
bulutlar çöksün gözyaþlarýnýn üzerine
ve sen derinden gelen tiz sesinle çaðýr beni yüreðine
çaðýr ki yüreðinin sultaný sahibi olayým
çaðýr ki bir ummanýn içinde kaybolayým
suskunluðun anahtarý açsýn yüreðinin kapýsýný
dökülsün aþk dizi dizi naðmelere
ve sonsuzluk beklerken bizi çýlgýnlýðýn ötesinde
kavuþsun ellerimiz yüreklerimizle birlikte
vuslatýn kaybolmuþluðunda eriþelim aþk-ý hülya’ya birlikte...