HÂR-I GÜLŞEN

Þu Hâr-ý gül þende asýl rengini,
Öylesine arar, arar bu gönül.
Kimsesiz kimsesiz kendi kendini,
Öylesine anar, anar bu gönül.

Duman bilmez,ateþ bilmez,köz bilmez,
“Semme VECHULLAH’tan baþka yüz bilmez,
Nota bilmez,beste bilmez,saz bilmez,
Öylesine çalar,çalar bu gönül.

Çektiði çileler,ahsýz amansýz,
Terk etti tedbiri,kaldý pilansýz,
Sanmayýn yanýþý,dinsiz imansýz,
Öylesine yanar, yanar bu gönül.

Þu gölge varlýðý sinede yükmüþ,
Ýçi kan aðlamýþ,göz yaþý dökmüþ,
Sarý çiçek gibi boynunu bükmüþ,
Öylesine solar,solar bu gönül,

Hamuru yoðrulmuþ,Hakkýn eliyle,
Deryalara dalmýþ sevda seliyle,
Rayihalar almýþ Tevhit yeliyle,
Öylesine kokar.kokar bu gönül.

Þükrandýr þükürle,þükrün þükrüne,
Kapýlmýþ gidiyor içsel zikrine,
Can-Canan misali vuslat fikrine,
Öylesine dalar,dalar bu gönül,

Bülbülüm,niyazým gayet derinden,
Ne gelirse hoþtur dostun elinden,
Yaralý yarayý almýþ derinden,
Öylesine kanar,kanar bu gönül.

01.05.1999 mUSTAFA YARALI


Sosyal Medyada Paylaşın: