ÖLÜM...

Gel de çare bul þimdi bu derde,

Yoktur yolu ecele karþý durmanýn.

Oysa daha yapacaklarýn vardýr,

Herþeyin yarýmdýr,

Gülmemiþsindir belki de,

Aðýz dolusu kahkahalarýn eksiktir...

Ýmanýn tek tesellindir,

Yazgý dersin, yazgý.

Ardýnda býrakýrsýn sevdiklerini,

Düþmanlarýn bile sanki piþmandýr

Düþmanlýk ettiklerine.

Gerçek gün gibi ortaya çýkmýþtýr iþte yine.

Ölüm alýp gittiðinde bir anda birilerimizi,

Yok oluþ hatýrlatýlýr tekrar insanlýða..

Ah ahlar, vah vahlar çekerler ardýndan,

Kimi bürünür gerçekten yasa

Kimi ise sadece atar caka...

Hani iyi insan bilinir geçinir kendini,

Gösteriþtir ardindan dökülen bütün sözleri.

Dost bürünür derin kedere,

Gözyaþý akar oluk, oluk içine...

Can acýsý gelir oturur ciðerine

Yitirince insan sevdiðini,

Susar da konuþamaz içindekileri.

Anýlar gelir durur karþýsýnda,

Sesi bile hala kulaklarýnda.

Dersin kendi adýna,

Oldu mu þimdi bu,

Nasýl da býrakýp gittin sen bizi

Böyle uzaklara...

Ah ölüm,

Hepimize an gibi yakýnsýn iþte,

Tam da unuturken seni

Vurursun tekrar kimilerimizi

Can evimizden.

Þair der ki;

“Sessiz gemi”

Bir çok giden memnun ki yerinden,

Çok seneler geçti dönen yok seferinden...

Gönül yorgun,

Gönül bezmiþ kendinden.

Dost da gider,

Yoktur çare ölüme.

Ecel uðrar elbet birgün bize de,

Dosta varýrýz biz yine.

Ýman ile geldik, iman ile gitmeyi

Nasip eyle ey Rabbim..

Can senin,

Beden senin..

Ölüm de senin nimetin...

Yazan: Gönül Cesli
17.02.2013

Sosyal Medyada Paylaşın: