söz alýr ya hayat doðduðun an, ölüme dair aðlamak ilk nefeste, iþte o sözden sonradýr / uzun zamandýr; kimsenin sarmadýðý kadar sýký sarmýþ kimsenin ýsýtmadýðý kadar içini ýsýtmýþ ve kimsenin olamadýðý kadar yakýn olmuþ kolundaki lastik, kanýndaki zehir ve þýrýnga
cansýz bedeni umumi bir çarþý helasýnda klozetin üzerinde kaykýlmýþ üzerine marka marka üvey sevgiler sinmiþ yüzüne ölüm düþmüþ . . . son anlarýnda ne bulutlar üzerindeymiþ ne de meleklerle dans etmiþ
tek bir hayal gözlerinde; küçük bir çocukken aðaç dalýndaki salýncakta kendisi her salladýðýnda ona gülümseyen annesi gökyüzüne dokunmaya çalýþan kendisi düþecek gibi olunca onu tutan sýmsýký kucaklayan annesi // perde inerken gülümsemesi bundanmýþ ve keþke tüm anýlarý böyle güzel olsaymýþ o zaman, annesine yakýþmadýðý gibi ölüm belki ona da bu kadar yakýþmazmýþ
Fotoðraf: Ýnternet
Sosyal Medyada Paylaşın:
Suat Uğur. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.