Hayat sessizliði bozuyor Ýnsanlar konuþuyor Arabalar geçiyor Ýnsan neler anýmsýyor
Kalbim bir hoþ oluyor Çocukluk anýlarý depreþiyor “Simit” diye baðýrýyorum Her satýlan simitte kalaný sayýyorum Yemeye kýyamýyorum Bir simidi akþama kadar yiyorum Paralar elimde birikiyor On kuruþ, beþ kuruþ sayýma giriyor Delikli yüz paralar bana gülüyor Hepsini deliklerinden ipe diziyorum Ýpin ucunu baðlýyor cebime koyuyorum
Kibrit kutusunda biriken bayram paralarým var O zamanlar deðerli kâðýt paralar Kutumdakiler demir paralar Çocuklar kibritleri ellerinde sallýyorlar Kimin ki çok diye hava atýyorlar
Isparta’nýn güneyi çocukluðum Ortasý gençliðim Batýsý olgunluðum Kýrk yaþ üstü yokluðum Ve ben dolaþýyorum
Zaman geçmiþ, geri gelmiyor Anýlardan yaþam silinmiyor Özlem beni sinirlendiriyor Kalem bundan sonra yazmýyor
16.02.2013 – Isparta Sosyal Medyada Paylaşın:
MEHMET ÇOBAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.