Rutubet kokuyor her yer... Uzaklardan zayýf ama neþeli kuþ cývýltýlarý yankýlanýyor. Derin derin hýçkýrýk bölüyor neþeli cilveleþmelerini, Þaþkýným ama þaþkýnlýðým sýzlayan kemiklerimin yanýnda hafif kalýyor... Yalvarýyor hýçkýrýðýn sahibi, Sesinde piþmanlýk kýrýntýlarý... Ne var ne yok biriktirdiði bütün piþmanlýklarýný silkeliyor üzerime. Ezgisini dinledikçe sözlerini yavaþ yavaþ hatýrladýðým eski bir þarký gibi tanýdýklaþtý hýçkýrýk... Keþke cevap verebilsem bu feryada, O aðlýyor ben dinliyorum...
’Sana o çok sevdiðin güllerden getirdim, Onca yýl boyunca geçen özel günlerde bomboþ çýktým karþýna. Oysa ne çok severdin sen gülleri... Bugün sevgililer günü ve ben ellerimde her renginden koca bir buket gülle huzurundayým... Her geliþimde baþucuna ekiyorum ama tutmuyor nedense, Yoksa bana olan kýrgýnlýðýn hala geçmedi mi? Biliyorum çok kýrdým çok üzdüm seni, Hatta defalarca ihanet ettim o tertemiz aþkýna... Farkýndaydýn, bile bile ses çýkartmadýn gidiþlerime. Gittim.. Her defasýnda baþka birinin kokusuyla geldim. Sen hiç ses çýkartmýyordun, Sessiz kalýþlarýný umarsamamazlýk sanýyordum o zamanlar... Meðer bana olan aþkýndan ses çýkartmýyormuþsun bu çirkin gidiþlere, ’Yeterki o mutlu olsun yazmýþsýn’ sýrdaþýn günlüðüne... Ne kadar aptalmýþým!
Ýri gözlerini kocaman açýnca gece, Ýyice çöküyor karabasan üzerime... Nefesim daralýyor, Yastýðýna sarýlýp; sabaha kadar süren vicdan savaþýmý hep ben kaybediyorum... Bitkin karþýlýyorum her yeni günü... Akþamlarý eve dönerken çiçeklerle geliyorum, En sevdiðin parfümünden her ay yeniden alýyorum, Zira kokun hep olmalý evin her yanýnda... Sanki sen hiç ölmemiþ, hala kapýyý açmak için beni bekliyormuþsun gibi...
Biliyorum duyuyorsun beni, Yine cevap vermiyorsun... Ama bu kez senin de elinde deðil... Biliyor musun? Kaç gece koþa koþa gelip; Þu topraðýný týrnaklarýmla kazýp, Yanýna yatasým geliyor... Ben senin tüm özel günlerini gözyaþýnla zindan ettim, Þimdi benim gecem de gündüzüm de zindan. En karanlýk köþesindeyim, düþüncelerimden prangalý...
Hani þu balkona konan, Ekmek kýrýntýlarý ile beslediðin kuþlar var ya, Hala geliyorlar... Yokluðunu hissettirmiyorum onlara bile. Bazen göndermeler yapýyorum onlarla, Gelip baþucunda sana fýsýldarlar mý diye...
Bir bilsen seni ne kadar çok özlediðimi, Seni özledim derken bile vicdaným sýzlýyor. Oysa sen; ayný evin içindeyken bile bana hasrettin... Uzaktým sana, ilgim, alakam tükenmiþti günden güne... Peþi sýra sen de... Oysa ben bunu göremedim... Sen, ’GÜL’ dün ben ise ’SU’ ’Gülü Susuz, Seni Aþksýz’ býrakmýþým... Ne kadar aptalmýþým!
Þimdi kalk hadi isteme beni, Kov huzurundan... Yeterki çýk o topraðýn altýndan...’
BÝR GÜN ÇOK GEÇ OLABÝLÝR, LÜTFEN BÝZÝ SEVENLERÝN KIYMETÝNÝ BÝLELÝM... SEVGÝLÝLER GÜNÜMÜZ KUTLU OLSUN!
SESSÝZ PERÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sessiz Peri (S.Yılmaz) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.