YÜREĞİMİN HAZİN BESTESİ

Pulsuz ve adressiz þimdi mektuplarým
Yalnýzca kalem þahit yazdýklarýma




Yalnýzlýðýn yüzünü görebilir misin
duyabilir misin sesini
Bilir misin
ayrýlýk duraðýnda beklemenin acýsýný
’ Yok ’ olan varlýðýnla
halsizleþtiðini bedenin ruhun
hissedebilir misin

Ne kadar da unutulmuþ uzaklýklar seçmiþsin gidiþine
Yoksa baþka kaderlere mi çizdin yolunu
Eðreti aþk’mýydým
Baþka ömürler mi sardýn yüreðine

Yokluðunun soðukluðunu yok etmiyor hiç bir sýcak
Hiç bir söz senin sözlerin gibi okþamýyor ruhumu

Dilsiz bir çýðlýðým gidiþinin ardýnda

Ne zaman bitecek sýðýndýðýn sessizlik
Ne zaman müjdeleyici rüzgarlar estireceksin yüreðime
Aþkýn ateþinde vuslat gülleri ne zaman açacak

Kaldýrým taþlarýný okþuyor gece
Uyku akýyor sokaklara
Pencereme vuran yorgun bir yaðmurun sesine karýþýyor
dilime düþen adýnla
dudaðýmdan dökülen kýrýk bir ezgiden
derin bir melankoli

Renkli düþler kurmak boþuna
Boþuna vuslata gün saymak
Çoktan durmuþ umudun saati

Söyle
kaç damla gözyaþýnda unutacaðým seni

Nefesime iþleyen varlýðýnla
Ölüm kadar sessizim þimdi

’ Hiç’ lik sokaðýnda kaybolmak zamaný
Kalana vurgunmuþ
Gidenin sürgünü




Þiirime yorumuyla nefes olan Sayýn Ahmet Ormancý ya sonsuz teþekkürlerimle...


( hayat ýþýðý )
Sosyal Medyada Paylaşın: