Çocukluğum

Ne zaman dönsem çocukluðuma,
Aklýma minicik çiçekler gelir.
Önümde oynayan arkadaþlarým
Baþýmda dolanan kelebek gelir.

Ne zaman dönsem çocukluðuma
Bir gariplik çöker içime birden,
Ýçinde neler var açsam kutuyu
Bütün oyuncaklar hep o devirden.

Can’ýn evinden gelir, ayak sesleri
Beni mi çaðýrýyor aðaç altýna?
Elinde tereyaðlý ekmek dilimi,
Sanki atlamýþta uçar atýna.

Ne zaman dönsem çocukluðuma
Oynanan oyunlar hep bellidir.
Aman sokulmayalým sakýn yanýna
Ermanýn annesi çok sinirlidir.

Vazgeçilmez idi o hoþ bilyeler,
Iþýl ýþýl parýldar tatlý rüyalar,
Camdan birer sihir küresi onlar,
Ýçlerinde yüzer minik dünyalar.


Ne zaman dönsem çocukluðuma
Erik aðaçta kral, çiçek kokar nar.
Amcanýn insafý hiç yoktur ama
Kocaman elinde kara sopa var.

Akþama dönersin bir suçlu gibi
Üstünde sokaðýn her türlü kiri.
Düðmelerin durumu ilan ediyor
Ýlki yere düþmüþ, sallanmýþ biri.

Masalýn dünyasý hep hayalimde
Anneciðim duyamaz ki sesimi
Yatakta dört dönüp dururum ama
Uçarak kurtarýrým prensesimi.

Ne zaman dönsem çocukluðuma
Baþýmda eskinin o sarhoþluðu.
Bitirmiþ herþeyi ben koca çocuk
Yokolmuyor içimde onun boþluðu.



Erhan YURTSEVER

Sosyal Medyada Paylaşın: