“Aç sokaklarda hep kediler aðlamaz Hüzünde baðlanýr kir pas ellere…”
Hayata adadýðým; Yaþam koyaklarýndan Sana da yer açýyorum Kaç oda salon olsun Hüzünbaz seviþlerin Hatýrýna…
Dilek tut! Maziye yamalý gülüþlerin Son çevrimdýþý halleri Nereye sürüklüyor Karþý oluklu rüzgâr Katran giymiþ kadýnlar Eteklerinde peþin hüküm Gün çalýyorlar geceden Sessiz ve endamlý…
Ve ölgün bir dalýn Vaftizi bu/ Yine ayný turfanda ölüm Kanatlarýna pet baðlamýþ kýzlar Üryan yaralarý örtüyor/ Güneþte kurt düþmesin diye Allý pullu tenlerine…
Adamlar soluksuz Caz nefesleri çýðýrtkan Doymamýþ bir midenin Sesi bu belki de/ Kökleri hayvanlar yer Gökleri de yalanlar Yaðmur demlerinde
Oysa! Bir þiir çalmak vardý Ýplere asýlý pinokyo’dan Karasý bol aký uçmuþ Aþk yüreklerde kelebek misali Derin soslara bandýrýlmýþý var Ya da yol yakýnken kandýrýlmýþý
Diyeceðim o/ki; Caz-ilhane yollarýnda Kaç cana ekmek doðrandý Saçlarýndan çekilen ayazlýk Ve ayaklara makosen turlarý
Hüzün! Kendini sal evreþe yollarýna
Gelmeyeceðim bugün/yarýn Hiçbir zaman…
Çarelerim tükendi/ Aç nöbetler yalasýn sokaklarýný...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Ekber Hırlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.