NİLGÜN MARMARA'YA
Ruhunda barýnan onca acýya dayanamadý sonunda…
Kah istanbul’un kanatlarýna sýðýndý, kah deli sandýðý o son sevdasýna,
Ýçini çekerek aðladý kendi sayesinde, kýzgýn çöllerle örülü sandýðý içinde;
Ve bir duman siyaha boyadý gördüðü her þeyi, anlayamadý gözleri ve kýrýldý küçük masum bir çocuk gibi;
Bilindik sandýðý hikayelerin mutlu ya da acý sonlarýnda ki gibi bitmiyordu; gerçekte ki acý ya da mutsuz son buluþlar…
Adýný heyecanla fýsýldýyan o naðmeli üfürüþler artýk can sýkan can yakan bir alýþagelmiþlige dönüþtüðünde, içini zar gibi kaplayan nefessiz çýðlýklara dönüþüyor azar azar acýtarak canýný…
Ýntihar edesi geliyor insanýn, acýlarýn çýngýraklý sesini kalbinde hissetmeye baþlayýnca,
Ve bir düþ alýyor götürüyor hayallerini,
Bir bakmýþsýn ki sen en dokunulmaz yerdesin; sanýrsýn ki annen dirilmiþ topraktan ve sen onun memelerinde ki süte kanýksamýþ bir halde kan ter içinde boþaltýyorsun kuruyan içini söndürüyorsun…
Yudum yudum özgürlüðü tadýyorsun, içinden lanetler yaðdýrýyorsun annene belki de belki de diyorsun bu yaþanýlasý güç dünyaya terketmeye mi getirdin beni diye..
SAVUNAMAM KÝ….
Acizliðimi görememen hoyratça memelerini emiþim de gizli sen fark edemiyorsun,
Ahh istanbul’un kanatlarý, son sevdam ,annem gibi batýyor bu hayat tam da en soluma,
Affetme sýrasý þimdi bende yaftayý boynuma geçirirken ergen edasýyla belki biraz ölüme özenti, belki de Nilgün’ün dediðini anýmsayarak ‘’hayatýn neresinden dönülürse kardýr’’ diye avaz avaz baðýrarak gidiyorum belki de….
Belki de ölüm daha da acýtacak ruhumu…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.