An Gelir Kırılır Kalemim

Kelimelerim azýldý iyice
Bir kaç söz kalmýþ zihin evimde:
Sevgi, yürek, aþk derken
Kazýnmýþ ne varsa onlardan geriye
Artýk dilim üçbeþ kelimelik
Bu öyle sýkýntý ki konuþmak zor geliyor;
Ne söylesem eksik
Ne yazsam bulanýk.

Vakit öyle çoðaldý ki
Saniyeler yýl, dakikalar ömür sanki,
Bitimsiz bir zamandayým.
Hücrem nemli
Ruhum aç
Hiç ýþýk sýzmýyor penceremden
Bir nefes
Bir yar sesine muhtaç.

Yazmayacaðým diyorum her gün
Kýrýp kalemi
Klavyemi atmak istiyorum
Kýrbaç þaklýyor birden
Kölesin sen,
Hadi diyor yazmazsan kudurursun
Sevmek zincirlere vurulmuþ
Müebbet bir mahkumlukmuþ.

Yüreðimden damlayan acýnýn mürekkebi
Batýrýp kamýþlarý çekiyorum
Her an düþmek mi uçurum burasý
Yýrtýlan zihnim beni tutmuyor
Her gün batýmý kýzýllar sararken etrafý
Yansýyan benim sanki
Vurulan heyecanlarým, sevgim
Düþmüþ olurum aþk cephesinde
Yaram çok derin;
Kýzýl ýþýklar içinde kanayan benim.

Beni besliyor bir taraftan akan kan;
Artýk diyorum çek git umutsuzluk veren þeytan
Senli benli konuþma
Sen yalancý sevgiler büyütmek istersin
Benim ebedi bir sevgiyle atar yüreðim.
Rabbim,
Sen hiçbir kulunu yalnýz býrakmazsýn
Rahman ne demekmiþ bildim
Kuluna araçýsýz ulaþan
Hiçbir zaman onu garip býrakmayan.

(Þubat 2013 Ýstanbul)

Sosyal Medyada Paylaşın: