Aşk ve Savaş

AÞK VE SAVAÞ
Yaparken evi gülistan, huzurlu, mamur, þen ve han,
Sevgili, saygýlý nesil, yetiþiyorken her yaþtan,
O yâr her gece bir baþka silah çekti, þer nifaktan.
Kaþlarý yaydý, kirpikler oktu yaylardan atýlan.
Ayrýlýk vuslatý vurdu þimdi han viran her yer kan.

Vataným olarak kalsan, hayat veren ýrmak olsam.
Kollarýma yatsan, baksam gözlerine, ülkü aksam.
Bahtýna güneþ doðarken sevgi, hayat ýþýðýndan
O yâr her gece bir baþka kýble seçti, oldu yaban.
Ülkü, gönül parçalandý, parya, Yörük oldu vatan.

Sevgiliyi mecnun ederek çölleri menzil göstermiþ.
Çölde kum kum dökülüþü mutluluk,þeref bellemiþ
Bu þafaklarda tüten her ocak hiç barýþ görmezmiþ.
O yâr her gece bir baþka fesat soktu, birlik bozan.
Sevgi, saygý bitti, þimdi herkes oldu sinsi düþman.
Abdullah BEDELOÐLU



Sosyal Medyada Paylaşın: