yeni harabem...
belki de ömrümün son günleri
bakýcýma rica ettim
çocukluðumun geçtiði eve götürdü beni
çocukken herkesin imrendiði bu ev þimdi bir harabe...
ama eþyalarýn yeri ayný
resimler de öyle...
ahh o resimler.
hayatýmýn kara kutusu gibi
o resimlerden dinliyorum gençliðimi
gençliðimin geçtiði bu oda
bu yatakta gördüðüm rüyalar
aman tanrým!!!
ne kadar da hýzlý geçmiþ yýllar...
anýmsadým eskiyi ailemi...
her akþam bu masada yemek yerdik
sonra babam alýr sazýný þarký söylerdi
hepimiz babama eþlik ederdik
hiç eksilmezdi bu evde ses ve yemek kokusu
þimdi ise öyle keskin bir koku varki
bu evin yanlýzlýðýnýn kokusu
ben hiç yaþlanmam sanýyordum
þimdi ise kendime gülüyorum
dalmýþ gitmiþim...
bakýcým uyardý beni gitme vakti geldi
tamam dedim gidelim aðlamaklý
bütün eþyalarla vedalaþtým
düþündüm de bir þansým daha olsaydý
kimseyi kýrmazdým üzmezdim
severdim hep severdim...
son bir kez el salladým evime
hoþçakal...
gidiyorum dönmemecesine..
anýlarým sana emanet
çocukluðum gençliðim üzüntülerim sevinçlerim..
kendine iyi bak!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.