İÇİMDEKİ KARAMBOL

Doðru deðil, velâkin, dediðin gibi olsun
Ben yenildim ey hayat! Artýk, diktirme tamam.
Ýster miyim yaþamým peþ/inatla zehrolsun?
Kuþkunun mantýðý yok, anlamaz; anlatamam.

Merhamete yatýrdým tüm birikimlerimi
Marazda þifâ bulup mazlumda gülecektim.
Ne vakit insan ehli çözerse imlerimi
Gönlümde huzur ile huþûya dalacaktým.

Döndüðü yetmez gibi kaderi de döndürdü
Umudumu yitirdim dünyanýn mahzeninde.
Gün/eþin ateþini sözüm ona bir dürdü;
Karaltýmý ararým âlemin ekseninde.

B/edenim, s/azlýklarda kahýrdan delik deþik
Havanýn(!) vicdânýna terkedilmiþ kamýþým.
Hayatým, karambolde; zaman, duy/arsýz b/eþik!
Y/elin umurunda mý? Gülmüþüm! Aðlamýþým!

Nicedir gözlerimin gözünü boyuyorum
Tahrîr heyeti bulsun gölgemdeki kusuru.
Ýmlâsý bozuk ömre noktamý koyuyorum
Edebî yâda kalsýn sözlerimin küsuru.

Salih ERDEM / AYDIN
Sosyal Medyada Paylaşın: