Asya’nýn yüzü yok anne, baþýný kaldýrmadan konuþuyor benimle
Mecazi kanatlý bir kuþ dokunuyor gözlerime Ne zaman aðlamak istesem yaðmur yaðýyor Ne vakit kaþýmý çatsam bulut gölgeliyor asýk suratýmý Çiçekli eteklerinde gecenin, Yýldýzlar aðýt yakýyor Bu þehir beni emiyor Yalnýzlýðým konuþ bile demiyor Ay hiç gülümsemiyor anne
Saçlarýmda ki aklar bir hüzün þadýrvaný Sýra sýra sokuluyor yüreðime Eski zamanlardan kalma kirli sýrlar Baþýmda uðuldayýp duruyor bir ihanet kovaný Ellerimde geçen yüz yýldan yadigâr nasýrlar
Bu þehrin meyhaneleri okþamaz baþýmý Duvarlarýnda çirkin bir resmim, Beni kim olsa tanýyor Kan kýzýlý gözlerimde yalpalayan kadehler Adam bilip duruþuma aldanýyor Ama ben, ölüyorum Ama ben, Suskunluðumu öperek kýrk parçaya bölüyorum
Düþünde kýz kulesi olmayan insanlar yürüyor sokaklarda Sokak köpekleri kimsesizliklerini yalýyor Koyun koyuna yatýyor az ötede gölgesine düþman yalnýzlýðým Asya’dan bir fýsýltý bile yok Kulaklarýmý sadece canýndan usanmýþ bir nefes oyalýyor
Parmak uçlarýmda sendeleyerek yýkýlýyor zaman Mezar topraktan ibaret deðildir anne Ojeli týrnaklarýndan utanan yosmanýn koynunda uyurken sevda Uzak masallar anlatma bana Asya zaten sevildiðini biliyor
Avuçlarýmda kýpkýzýl Asya’nýn kaný kurþun bir anda öldürmüyor anne
---- aras ---------
not: þiirimi güne getiren seçki kuruluna ve bugüne kadar vefa ile sayfama gelen tüm þiir dostlarýna teþekkürler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
uytun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.