ANNE

“annem çok küçükken öldü. beni öp, sonra doður beni”
Cemal Süreya


Bugün de bir karanfil iliþtirdim
Duvardaki resmine
Belli ki habersiz
Belli ki çalýnmýþ bir fotoðraf bu senden
Siyah beyaz ve þaþkýn...

Elimde Murathan Mungan’ýn bir kitabý
Baþýmý yastýða koydum
Dalmýþým, yorgunum anne
Rüyamda gördüm seni
Melek kadar güzeldin
Adýmla çaðýrdýn kadife sesinle
Burdayým, bu tarafa...
Baktým, her yana baktým, yoktun
Deliler gibi her yana koþtum
Yokluðun buz kesen ürpertisiyle
Bilsen ne çok aðladým, sonra
Sen filiz olup yeþerdin topraktan
Ben sevinç çýðlýklarýyla sarýldým boynuna
Derken, apansýz uyandým
Lanet olasý gecenin koynuna
Her yaným ter, sýrýlsýklam
Karanlýða ve duvarlara baktým uzun süre
“yýkýntýlar arasýnda yakýnlarýný arayan
öksüz savaþ çocuklarý gibi” kaldým
“umut ve korkunun,
hiçbir anlam taþýmadýðý bir dünyada
bir þey bulduðunda neyi,
ne yapacaðýný bilemeyen,
artýk hiçbir duygusunu anlamayan
çocuklar gibi”

Elbette biliyorum
Duvar diplerinde aðlarken düþündüm
Analarýn evladýna olan sadakatidir,
öksüz çocuklarýn özlemi.
Ýþte bu yüzden; Ne zaman
Yavrusunu aðzýnda taþýyan bir köpek görsem
duvar diplerine giderim.
Ýþte bu yüzden; içimde açýlan çukur
Ve ben her seferinde, o çukura düþerim

Hüseyin Çelikten. H/Ç
Sosyal Medyada Paylaşın: