YOLA DAİR...

YOLA DAÝR…

Cennetten”yola çýkan”göz yaþýydýn ilk önce
Âdem’i maveradan yer yüzüne uzattýn.
Lime lime ayaklar,emdi seni sessizce.
Kumun izinde alev,su dibinde berraktýn.

Mübarek adýmlarla örüldün ilmek ilmek.
Al kanlar topraðýnýn hamurunu yoðurdu.
Gündüzleri “yol”oldun,geceleriyse döþek,
Kývrýmýnda serpildi insanlýðýn ilk yurdu.

Habil’in beþiðine götürdün ilk anneyi.
Bebeðinin baþýnda dillenen ilk masaldýn.
Bir gün ümidi yuttun,ardýndan tüm geceyi,
“Yoldan çýkan” bir taþla,onu koynuna aldýn.

Koþtu “yolda kalanlar” gömmek için erini.
Güneþler battý erken,gözyaþlarý kurudu.
Sen mi sakladýn söyle Kabil’in ellerini?
O kanlý parmaklarý yaðmurlarýn mý yudu?

Savaþlara doðruldun,ve zalime kul oldun.
Sonra,”yola koyuldun” devir açtýn her asýr.
Sukûnu Ýbrahim’in enînlerinde buldun,
Kalbinde sevda oku, ayaklarýnda nasýr.

Yapayalnýz bir kadýn, o kaskatý çehrenden;
“Vahaya dönmek ” için geçtiðinden habersiz.
“Yola düþtü” bir sabah, vakit haylice erken.
Bilmediðine mutî,fakat biraz da hissiz,


“Yolunu bulmak” için “yola koyulanlara”,
Bir þarkýydýn, her gece semadan silkelenen.
Selâmete çýkacak yer bitince bir ara,
Bir asâya “yol açtýn”,denizlerin dibinden.

Sevgiliyi bekledim, seninle vardým ona.
Vuslat “sýrrýn” olurdu, ayýrmasaydýn bizi.
Mevlâ lütûf olarak salmýþ seni cihâna.
Ðöðe çýkarmak için yeniden hepimizi.




Sosyal Medyada Paylaşın: