Pamuktan duvar görünürdü hayat
Ya da ben çocuktum o zaman
Buzda açardý güller yine de sýcak kokardý
Sabahlar aðarmadan doðardýk sokaða
Düþüncemiz cebimizde bozuk para gibi
Harcamaya kýyamadýðýmýz gül kokusu
Ve ardýmýza endiþeyle takýlan anne gözleri
Koþmadým hep çýrpýndým nefes almak için
Kavgam olmadý çocukluðumdan baþkasýyla
Ah ki neyleyeyim büyüdüm
Buzda açan güllerin kokusu kaldý burnumda
Toprak evlerin altýnda þimdi hatýralarým
Sýrtýmdaki delik heybede umutlarým
Sonra þecereme takýldý gözlerim
Ne garip bir girdap
Ha yaþadým ha yaþamadým
Bu kadar yalnýzlýðý ne zaman biriktirdim
Doðumu olmayan sancýlý aklýmda
Semaya uzanan ellerim fotoðrafýdýr
Ýçimde biriken her feryadýn
Kaç endiþeli gözü haklý çýkardým zamanla
Bakýþlarý hala beynimde donuk
Büyüdüm gün ortasýnda ikindi vakti
Kara bir yalnýzlýkta çýrpýnarak
Adýmý sayýklayan dudaklar toprak oldu
Ve ben hala ölmedim belki de
Bir yanýlgýdan öteye geçemedim
Büyümek ne kolay
Çocuk kalma hayali beslerken umudumu