Sahih bir rüyaydý bu.. Dünyanýn en korunaklý yeriydi sanki kollarýnýn arasý. Ellerini tutmak, Everest’e týrmanýrken çelik bir halata tutunmak gibiydi. Nasýl da susturuvermiþti omzun, baþýmýn içindeki gürültüyü...
Güven demektin sen. Huzurdun, sevgiydin, samimiyettin, dostluktun; mutluluktun... Kitaptýn sen, okudukça ölümsüzlüðü keþfettiðim; bitme istediðim.. Kurak bir topraktým ben; ve sanki sen, asýrlar sonra gelen yaðmurum... Usul usul sýzýyordun çatlaklarýmdan içeri. Her damlanla can veriyordun; yeþeriyordu sevgi, güven ve daha bir çok yetim tohum... Þimdi gidersen... _____Gitme... Beni, binlerce yýllýk bir bekleyiþe daha terk etme. Adý her neyse bunun, ne dersen de adýna; kabulüm. Varsay ben kurak bir topraðým; sen, bir avuç suyum.
__NilgünBudak__ __________2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün BUDAK 1 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.