Isparta gül kokmuyor bu gün,
Isparta’da aðýr kan kokusu…
Dumanlarla kaplý gökyüzü…
Ölüm uçaðý düþtü oraya,
Elli yedi can düþtü topraða…
Altý tanesi de ilim adamý,
Uçup gittiler Türkiye’nin kaderinden…
En küçüðü kýrk günlük,
Ceren bebek,
Aðlamýþtý geldiðinde dünyaya,
O kara gecede son aðlamasýydý,
Annesine sýkýca sarýldýðýnda…
Mehmet henüz yirmi bir yaþýnda,
Daha hayatýn baþýnda,
Ninesinin cenazesine gidiyor o gün,
Bilemezdi ki, ölüme gittiðini…
Bir koku var Isparta da,
Genizleri sýzlatan kötü bir koku…
Ýnsanlar yanýyor,
Dünya denilen âlem de…
Allah’ým, gözlerimizle görüyoruz cehennemi,
Ürpererek gözyaþlarýyla…
Ateþ düþtüðü yeri yakar,
Ateþ düþmüþtü Isparta’ya,
Yakmýþtý Türkiye’yi
En çokta yolcu yakýnlarýný,
Hala kulaklarýmda feryatlarý…
Ölüm uçaðý,
Bir kader mi?
Yoksa bir ihmali keder mi?
Bilinmez…
Bilinenlerse:
Yanan insan cesetleri…
Aðýr yangýn kokularý…
Uçak ve insan parçalarý…
Birde insan feryatlarý…
Arkalarýnda hikâyeleri…
Bilanço: Elli yedi ölü…
Feryatlar çýðlýða dönmüþ,
Davros daðýndan duyulur yankýlarý…
Nasýl dayanacak nasýl,
Bu insanlarýn yakýnlarý…
Not: Milletimizin ve ölü yakýnlarýnýn baþý sað olsun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.