Yokluðun aldý benliðimi ben den, sensiz býraktý beni.
Dökülünce yapraklarý, dalýnda çýplak kaldý, gülün dikeni.
Hasretinle yanmaktan isyan etti. Ýsyankâr yüreðim usandý.
Beni görünce ateþ, ateþliðinden közünden utandý.
Dedim yaþý daha ufak büyüyünce belki beni anlar,
Göz pýnarlarým kurudu aðlamaktan, yerine kan damlar,
Her seni düþündüðümde karardý gözlerim. Etraf bulandý,
Beni görünce akmayan gözyaþlarý, gözlerimden utandý.
Beni dinlemeden, beni suçlarsan çok üzülürsün,
Eðer bir gün kavuþursak, tüm sorularýndan süzülürsün,
Seni böyle kandýrdýlar belki, baban seni unutandý,
Beni görünce unutmayan hafýza, beynimden utandý.
Hep dua ettim, oðluma evladýma bir zarar gelmesin,
Öyle büyük bir acýymýþ ki, ALLAH düþmanýma vermesin,
Beni senden uzaklaþtýrýp kaçýrsalar da, baban senin atandý.
Beni görünce, bunu bize yapanlar insanlýðýndan utandý.
Bu saatten sonra ben ne söylesem de, sana göre boþ,
Ben seni býrakmak zorunda kalsam da, sen býrakma koþ,
Halimiz ortada durum nahoþ, sensiz ben sokaklardaki sarhoþ,
Beni görünce içmediðim içki, içki þiþesinden utandý.
Hep uðraþtým. Doluya koydum almadý, boþa koydum dolmadý,
ALLAH’a çok yalvardým canýmý alsýn diye ama almadý,
Yaza yaza bende söyleyecek söz kalmadý, kalem týkandý,
Beni görünce dertlerimi yazamayan kalem, kâðýttan utandý.
Baba sen beni býrakýp giderken hiç utanmadýn mý diye bir sor,
Ýnsanlarýn yüzüne gülerken, için için aðlamak bilsen ne zor,
Senin mutluluðun için senden kaçmak, içimde sönmeyen bir kor,
Seni görünce oðul dedim evlat dedim. Babalýðým benden utandý.