BEŞİKTAŞ

Ýlk gördüðümde anlamýþtým
Benim kaderim olduðunu..
Daha küçücüktüm
Küçüktüm ama aþýktým

Renklerinle kaplý bir giysi vardý üzerimde
Boynumda sýcak tutan bir atkýn
Ama beni ýsýtan atkým deðil
Sana olan sevgimdi

Büyüdükçe daha çok sevdim
Hiç sevgini esirgemedim aklýmdan
Kalbimi sensiz býrakmadým
Her geçen gün daha da iþliyordun içime

Seni görebilmenin hasretiyle yaþýyordum
Senin yanýnda olanlara özenerek büyüdüm
"Belki bir gün bende.." diyerek avuttum kendimi
Dilimden düþmeyen adýn, gözümden düþmeyen evin’di..

Yuvamýzý görememek yakardý içimi
Keþke’lerle geçirdim günlerimi
Dünyam sendin, herþeyimdin
Sevgin, tane tane dökülen bir yapraktý dilimde

"Siyah" dediler "Beyaz" döküldü dilimden
Kötü günlerimi Siyah’a
Ýyi günlerimi Beyaz’a benzettim
Bir Kartal’a yakýþýr gibi göðüs gerdim herþeye

Özlemin beynimi kemiren bir hatýra gibi..
Bundan suçluluk deðil
Mutluluk duyuyorum
BEÞÝKTAÞ’LI OLMAKTAN GURUR DUYUYORUM !

*Enes Demirci*
Sosyal Medyada Paylaşın: