saçlarýnýn her teline tutunmuþ
gül kokularýna bir ömrü hiç edip harcadým
bu balýkçý kasabasýný
kaç defa bir kibrit çöpüne kurban edip yaktým
göksu da yakamozlarý
gökyüzünde yýldýzlarý her gece birbir þakaðýndan defalarca vurdum...
gel artýk
umudu çividi maviye son kez boyadým...
gel biriciðim...
ömür dediðin ne ki günler su gibi akýp gidiyor
saçlarýma aklar yüzüme derin çizgiler doluþuyor...
her yaðmurda
sen kokar kasabanýn çamurlu sokaklarý
sokak lambalarýyla þafakta gözlerim yolda ölüyorum...
bahçede koca çýnar gölgesinde
boþ salýncaðýn ipleriyle düþlerim kendini dara çekiyor...
saksýda begonyalar pembesini yitirdi
gelmeyeceksin biliyorum...
ve ben
gül yapraðýna sýðýnmýþ þebnemlerle
göksu da yakamozlarla beraber gün ýþýðýyla ölüyorum...
biliyor musun çok üþüyorum
caným bedenimde mum ýþýðýnýn son direniþi gibi titriyor
biliyor musun
sensiz bu köhne kasabada sessiz sedasýz ölüyorum
gelmeyeceksin biliyorum
son yýldýz da süzüldü düþtü gökyüzüm boþ mavisini de kaybetti...
Hasan ODABAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.