Aydınlık Karalar Bağlar (2)

(2)

susuyorum, dudaklarým kurak toprak
ellerinin içi tanrý
nedensiz sanrýlar damarlarýmda
içli bir ezgi tutturmuþ bulutlar
neylersin
lal olmuþ avuçlarýnda gökyüzü, yalnýz
ellerin ýslak.

saklýyorum, tanrýnýn adý parmak uçlarým
eski bir an’ý tutuyorlar ucundan
vakti geldi diyor anlatýcý
gitmeye doðruluyor ayaklarým
izi kalýyor ötede algýnýn
lem kokusu yükseliyor ardýndan
içinden geçerken daraðacýnýn.

olup biten yalnýzca zaman - saný
lime lime edince durmadan
dökülüyor sinirlerinden kaný
uzun yollar alýyor
ð- geçerken aklýn kutuplarýndan
uyluk kemiðinde ur
nesirde yersiz bir dahil olma durumu
uykunun rem’inde çocuk çýðlýðý.

burkuluyor kemiklerim eklem yerlerinden
aðzým dopdolu küfür
neslini tüketmiþim sanki
aranýp bulunamayan zehirmiþ ömür.

dipsiz diyorum daldýðým kuyu
uzanýp
yamacýna durduðum su
ufku selamlarken akmýþ gözlerim
rýzasý yok ellerinin
mastarý belli
arsýz bir hastalýk misali
yurduna yerleþmek gerek tenin
askýsý olmak kýzarmýþ mahreminin.

çok mu büyük kurgusu oyunlarýn
aðzýna saðlýk, öfkenden doðmuþ
lirik týnýlarýn
ýtri yokluðunu dolarken boynuma
þekli üstümde dudaklarýnýn
arþ olur dinimde
nerkî’si bozuk adýn.

kadýnlar geçiyor türlerin arasýndan
alýp baþýmý terk ediyorum
daldýklarý vakit oval pencereden
ýsrarý nedir bilmem, anlamam öykülerindeki
nazlý kuramlarýný
lal keser sana cümlelerimi
ayaklanýr içim coþkulu, hýrçýn
raksýdýr kurnaz fahiþelerin, fikrimin becerdikleri.

irice bir köprüdür kurulan beynimin ortasýnda
salýnarak geçiyor
taklalar atýyor dalgasý denizlerin
etme eyleme adýnýn öksüz yüzü
meþk deðil ki acýmýn özü
is kokan düþlerimmiþ sezilerim
yüz tutmuþ aldanmaya
on’suz yollar aþmaya
rengi hep mi kýrmýzý olur bilmediklerin
ucuz hikayeler mi anlatýr kahramanlarý
men ederken seni dizelerin?

büyüdüm de buldum ben seni / son!
er dedim geç de olsa fark etmezdi
nice kabuklar gördü týrnaklarým, bitmedi.

artýyor geçmiþ þimdilerde
rötar yapmazdý hani hayat
tekrarýný kim istedi ki korlu hikayelerin
ýsýnmasa da olurdu, yeter
kara kesmiþ yanmaktan izlerim.

haykýrýyorum, içinde boðulan yine ben
atsam tutmuyor nüktesi sevmenin
yontusu kusursuz bahanelerdi, gördüm
alnýný dayadýðýn kentlerde gömdüm_
tutsaklýðý aþan ödlerimi
ýrzýna geçerken kývranan hecelerin
merhamet dilendiler, ben gibi
dayayýp da alnýmý aydýnlýða
at koþturdum taþlanmýþ yüzlerinde, son oldu, söndün.
.


B.



Sosyal Medyada Paylaşın: