Tanýsaydým ilk yalnýz kalýþýmda, yalnýzlýðýmý Yaþamayacaktým bunca acýyý, hayal kýrýklýðýný, Öylesine kendi çokluðuma odaklanmýþým ki, kimsesizliðime tezat, Pervanelerin merkezindeki beni, es geçmiþim heyhat. Çýrýlçýplak kalana kadar ruhum, fark etmemiþim hiç, Tanýþmak kendi yalnýzlýðýnla, berbat bir duyguymuþ berbat. Henüz olgunlaþmamýþ güz meyvesi gibi buruk, ekþi, karýþýk bir tat. Birazcýk narenciye tadýnda sanki egzotik, ekþimtýrak. Yazýn hararetli, kavruk yangýnýna, karpuz, þeftali aromasý gibi, ilaç, biçare ruhuma ilaç. Kiraz, çilek, galiba biraz da kivi tadý aldým yalnýzlýðýmdan, hýnzýrca heyecanýmdan. Yükseklerden düþmenin, gizemli korkusu, Çaresizliðin tam ortasýnda hissettiðin panikle özdeþ, Adrenalinin kendinden geçmiþliðinin sarhoþluðu var. Keskin bir yamacýn, derin vadilerin, bilinmezliðiyle Ürkek, küçük çocuk bedenim çýðlýk, çýðlýða haykýrýrken, Güvenle geçtim, yalnýzlýðýn yetiþkinliðe açýlan kapýsýndaki eþikten. Ýþte tam da o anda hýyarýn uyanmýþ, dinlenmiþ, þahlanmýþ kokusu geçti genzimden. Avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum ”yalnýzým, yetkinim, beni buldum ben” Bütün çýðlýklarýmý geride býrakýp, çýkýyorum güvenle ana rahminden. Sosyal Medyada Paylaşın:
Nermin Akkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.