Sensiz akþamlarýma inerken sessizlik ,duvar diplerinden
Suskunluðun ayazý yakar ellerimi ,yüreðimi
Haydi artýk
Al Kaçkarlar kadar mavi umutlar heybene
Yola çýk
Sapmadan saða sola
Dalmadan acýlara
Yasla baþýný yüreðime
Yola çýk
Bütün dar sokaklar bana çýkar
Ve bütün ýrmaklar önce sana sonra denizlere akar
Haydi ay yüzlü kadýn
Al koynuna yýldýzlarý geceden
Elektriði kesik gecekondum olsun tek adresin
Yansýn þehrimin bütün ýþýklarý
Aydýnlanýnca sokaklar
Duyulunca geldiðin
Kurusun diller
Çatlasýn dudaklar
Bilirsin hüzünlüdür çocukluðum
Bil ki sensiz gecelerde
Ne gelip geçen trenleri sevebildim
Ne de yüzümü yýkayan yaðmurlarý
Ve ne de sensiz açan çiçekleri
Haydi yola çýk
Kaybedersen yolunu
Ayý saklayan bulutlara
Islak kaldýrým taþlarýna
Ve çöpçülerin süpürmeye unuttuðu yapraklara sor
Korkmadan, düþmeden umutsuzluða
Vuslata erecek gibi
Çýk yola
Ýnan hiç yük olmayacaðým sana
Ne olur bir ana selamýyla gel
Öp yanaðýmdan
Gel
Belki bu son görüþün
Belki sana son bakýþým
Belki de ellerini son tutuþum
Yada belki de buklelerine son dokunuþum
Bir gün kurursa içinde kýzýlaðaçlar
Dön yüzünü karlý yüreðimin doruklarýna
Dön ki ne göreceksin
Aðlama ama
Aðlarsan da
Gözlerinde kalsýn yaþlarýn silme emi
Sakýn silme
Ve hiç çýkarma aklýndan yaþadýklarýmýzý
Yeter artýk Hýzýr
Gel
Ve tut bu aþkýn ellerinden
Al elimden kalemi
Ve kan damlayan zehir zemberek sözcüklerimi
Haydi ay yüzlü kadýn
Hýzýr ile yola çýk
Yoksa bu akþam gelip uzanabilirim yüreðinin içine
Ya da gömülebilirim kendi yüreðime
Gel artýk
En azýndan garip olmasýn ölümüm
Çocukluðum gibi
Ve bari bundan sonra
“Pencereni geniþ yaptýr
Yüreðine güneþ dolsun
Karanlýkta kaybolursan
Sýðýnacak yerin olsun ”( Y.HAYALOÐLU)