A......!
Alaca karanlýðýnda akþamýn
Ara sokaklarýnda dolaþýyorum Ýstanbul’un
Anýlarýmla beraberim dünyadan kopuk
Aðlýyorum gözlerimde yaþlar ýlýk ýlýk
Arkamda bir iz býrakýyor gözyaþlarým
Ardýmdan gelen varmýþ gibi sanki
Aramýyorum artýk mutluluðu,biliyorum
Artýk hüzünlerle elemlerle yaþýyacaðým
Anýlarým tek mutluluðum olacak bana kalan
Aþk bile mutluluk vermeyecek bana
Akþamýn alaca karanlýðýnda
Ansýzýn kaybolan þekiller gibi
Anlatamýyorum artýk hiçbir derdimi
Anlayan yok çünkü beni
Anlatamadýðým bu binbir dertle
Alýþmaya çalýþtým hayatý yaþamaya
Ama yine suçlu çýktým,bilmem niye?
Anladým ki yaþamak suçmuþ ve
Aþýk olmak yasakmýþ benim için
Anlýmda kötü bir damga varmýþ
Artýk mahkümum ben ölmeye
08.06.1983
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.