Ýþten dönüþüm kimsenin içinde hissedemediði bir hüzün bulutuna sarýlarak oluyor. Üþümemenin sevinci var omuzlarýmda bir zamanlar içimi titreten arzularýmý evimin basamaklarýna gömeli uzun zaman oldu.
Kapýyý açmam kelimelerimi dilimin ucuna gömmekten daha uzun sürüyor hep çýkarýyorum maskemi atýyorum salonun ortasýna kendimi çýkarmanýn ferahlýðý sarmalýyor kirpiklerimin donmuþ sarkýklarýný usul, usul eriyor koþarak yataðýmýn üstüne atýyorum yalnýzlýðýmý odamýn baþucuna saklanan kâhýrlý yastýðým kucaklýyor siyah saçlarýmý..
Abajuru yakýp aynadan yansýyan kýrmýzý rujuma bakýyorum mendili hýþýmla söker gibi elime alýp dudaklarýmda ki yapmacýk gülümsemeyi yýrtar gibi siliyorum yüzümden. kimsenin bilmediði yalnýzlýðýmý üstüme örtüp yarý ölüm olan uykunun kollarýna býrakýyorum düþlerimi.
Buse DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Buse DENİZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.