BU ŞEHİR

Þehrin en karanlýk,
En ýssýz sokaklarýndan yazýyorum sana.!
Boynu büküktür caddelerin,
Sessizlik bir o kadar da yanlýzlýk hakimdir.
Birtek onlar ortak olur derdime, kederime.
Bazen yaslanýrým soguk kaldýrým taþlarýna,
Kimi zaman gözyaþý yagýyor bu kente,
Kimi zaman ise tarifi imkansýz acýlar.
Ama mutluluk hiç ugramýyor yar.!
Kuytu caddeler, siyaha çalan duvarlar,
Þahit oluyor dökülen gözyaþlarýma.
Geçenlerde gidiþini anlattým,
Onlar agladý, ben kanadým,
Gelecek mi dedim,
Gelmez dediler, birkez daha acýdý caným,
Kýrýldý kolum, kanadým.
Bugünlerde daha bir çaresizlige büründü sanki bu þehir,
Kimbilir belki onlarýnda kalmadý mecali.
Belki de tükendi zamaným, bunca nefes kafi.
Buralar soguk, buralar ayaz,
Her gece bir feryad, bir figan.
Oysa ki sen içindeyken, daha bi güzeldi bu þehir.
Ama artýk yoksun.!
Yok artýk ellerin,
Yok artýk körolasý gözlerin.
Þimdi gitme sýrasý bende yar.
Tükendim artýk, dayanmak zor.
Buruk acýlar, dayanýlmaz sancýlar,
Birde yitik umutlarýmla veda ediyorum bu þehre.
Birgün grurun biter, öfken diner,
Yolun düþerde gelirsen eger,
Bekleme bu kentten sevda kokusu.
Kan kustu yokluguna bu sokaklar,
Kin nefret dolu.
Gidiyorum iki gözüm.!
Artýk unut sonu, sonsuzu.
Hoþçakal yürek sýzým, elveda bu þehir...
DÝCLE KOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın: