ÖLÜMDEN SONRA
Gün usulca doðuyorken ufukdan.
Bakýyorum aðlamaklý iki ses,
Götürmeyin yalvarýrýz diyorlar.
Nitekim boynu bükük kalýyorlar.
Kanatlarýma bakýyorum hayretle.
Neden acep bizim çocuk aðlýyor?
Þaþkýn þaþkýn ben etrafa bakarken
Baba diye diye feryat ediyor.
Ne oluyor sana caným güzelim.
Ýþte yanýndayým, aðlama sakýn.
Çýk kanatým üzerinde uçalým,
Þehirlere kuþ bakýþý bakalým.
Gelmiyor güzelim duymuyor beni.
Biran olsun gidenlerin peþinden.
Taþýdýklarý tabutun arkasýndan,
Ayýrmýyor o ceylan gözlerini.
Böylece anlýyorum herþeyi,
Eyvah diye yakýnarak kederli.
Bakýyorum artýk son kez yavruma,
Özleme diyorum özleme beni.
Ölüm kurtuluþtur her kötülükden,
Ancak sevdiklerimiz kederli kalýr.
Izdýrapla yaþar senin ardýndan,
Bir medet umarlar el kapýsýndan.
Gözlerimden yaþlar boþalýyor,
Ölen bir insan kendisine aðlamaz!
Aðladýðým benim kendime deðil,
Yavrumun çekecek dertlerinedir...
Nizamettin Uca
1.10.1984 saat: 23.04
Kars. Gece nöbetinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.