SENİNLE DOĞDUM, SENSİZ ÖLEMEM Kİ
Ýlk çýðlýðýydý bakýþlarýn
Ýlk feryatlarýndý gülümsediðini hissetmem
Bir güneþ gibi parýldýyordun üstüme
Ve bir sonbahar oluyordun
Kýþ gibi soðuyordun
Hele o içime yaðan karlar var ya
Ýçimde buz gibiyken bile seninle mutluydum
Hani bir zamanlar bakmaya kýyýlmazdýn ya
Vazgeçilmezdin
Güldün, menekþeydin, sümbüldün
Koklamaya kýyamazdým
Seninle doðdum, sensiz ölemem ki
Gittin
Hoyrat bir rüzgar oldun þimdi
Esip uçtun
Ey sevdiðim
Hangi sevabýn günahýna girdin
Hangi ak gerdaný siyaha çevirdin
Ve hangi mahsum sevinçleri aðlattýn
Bilinmez bir el uzandý, uzaklardan sandým
Yarým kaldým kýrýldým
Sahipsiz kaldým sandým
Yolun sonunda tek baþýma
Seninle doðdum, sensiz ölemem ki
Vurun beni yalnýzlýðýmýn ortasýnda kalan kalbinden
Þimdi gittin
Gözlerim bir sana kanadý
Yanaklarým bir sana ýslandý
Bir el nemini alamadý gözyaþlarýmýn
Dudaklarým iki yana büküldü
Bir çocuk gibi
Ýçimden hýçkýrýklara boðuldum
Kimse duymadý feryatlarýmý
Kimse görmedi çaresizliðimi
Sustum
Yüreðim kýrgýn
Yüreðim talan
Yüreðim tufan yeri
Kalbim korkaktýr artýk
Sevmelerim içimdedir
Sen gitme yüreðimden
Alaz yangýnlar sarmasýn tenimi
Ve o yalnýzlýðým bela olmasýn
Dað gibi kabarmýþ yüreðime
Ýbrahim DALKILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.