istanbul... rüyalar kenti taþý topraðý altýn breh breh breh
dinlemiyorsun sen beni dinlemek istemiyorsun ya da ne bileyim belki adam yerine koymuyorsun bunca kalabalýðýn içinde her neyse ne sen ne de içindeki milyonlarca insan anlayamýyorsunuz beni
ey istanbul ey þairler kenti ey dizelerin vazgeçilmezi güneþin en güzel doðduðu kent bakamýyorsun bana bakmak istemiyorsun belki
ben ki sana þiirler yazdým acýlarýn paylaþtým kan renkli þaraplar içtim þarhoþ oldum þerefine ...
ve sen istanbul u böyle güzel kýlan mutlu kýlan güneþin doðuþ sebebi þiirlerimin en güzel ilham perisi göremiyorsun beni görmek istemiyorsun belki -görmezden geliyorsun- yok sayýyorsun beni
acý veriyorsun bana biliyorsun deðil mi yakýyorsun her gün senin için çarpan bu kalbi gülüyorsun belki hoþuna gidiyor can çekiþmem gözlerinin önünde
ahh boynumda bir ilmek közler üzerinde yürüyorum yalýn ayak biliyorum öleceðim ama yine de yürüyorum gönüllü gidiyorum senin için
göremiyorsun görmek istemiyorsun hala görünce içinin yanacaðýný biliyorsun biliyorsun piþman olacaðýný
gidiyorum....ama ’kör olasýn demiyorum kör olma da gör beni’
Sosyal Medyada Paylaşın:
aşikar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.