Sen Giderken

-Topraðýn ve Ruhun Kuraklýðýna-




Nemini verip arsýz güneþe,

Yoksul ruha nedir ki gölge;

Yüzüm kupkuru sen giderken.



Küskün yolcu boþ verdi terine,

Nasýl deðer ki çiçeklerine;

Dalým kupkuru sen giderken.



Yorgunluðum çatlýyor tenimde,

Gerçek susuz unutulan elimde;

Ruhum kupkuru sen giderken.



Beklediðim yaðmur küs iklimde,

Aþkla yoðrulamazsam, sessizce;

Özüm kupkuru sen giderken.



Çýðlýðým kavruluyor güneþte,

Sesimi yüklediðimde acý yele;

Dilim kupkuru sen giderken.



Anaydým þefkatimin veriminde,

Kesildi suyum terk ediþinizde;

Göðsüm kupkuru sen giderken.



Þerif Erginbay
Sosyal Medyada Paylaşın: