I
Gözlerim aðýrlýðýnca uzaklarý beklemiþtim
Yarýnlar çok uzak diye yýllarca…
Dün ne idim bugün de bu olacaðým
Deðiþmez alýn yazýmdaki keder; benliðim hüzün
Hüzün taþýyorum;
Seni anarken her gözyaþlarýmdan seni…
Haydi, þiir olalým ve gökyüzüne yýldýz düþelim...
Sonra yaðmur olup yeryüzüne...
Sonra bulutlarla sürüklenelim
Rüzgârla Beraber uçuramadýðýmýz
Uçurtmalar yerine…
II
“Kar beyazdýr” diyor bir kardelen
Beyazlýðý masum, yaþanmasý direngen
Bir Aralýk aralýðýndan sevmiþtim
O gülsüm yüzünden öperken seni
Buzlar eriyor ve yol göründü
Bir kýþ daha beklemek artýk uzun;
Ömrümün son demindeyim
Ve korkmak, yokluk olmak zamaný;
Saklanýlmasý zor olan
Ölümün pençesindeyim!
Buzul sarnýçlar altýnda
Göðsümü Aralýk soðuklarýna býrakmýþým
Geçmiþ bilinçaltý labirentlerinden bakarken
Seni anmýþým…
III
El elden düþmeden son bir kez…
Haydi, þiir olalým ve gökyüzüne yýldýz düþelim...
Sonra yaðmur olup yeryüzüne...
Sonra bulutlarla sürüklenelim
Rüzgârla beraber zambak toplayamadýðýmýz
Uçurumlar dibine…
Deli dolu günlerimiz hani be güllüm?
Hani o özlem sýkýþtýrdýðýmýz ayrýlýk arasý
Ve kavuþurken sevinçlerimiz…
Neden insan böyle büyürken sevinçleri azalýr?
_______________________________________
Çizgi altýndaki modern hüzün
Üzerimde dað aðýrlýðýnca ayrýlýk;
Yüzüm o yüzden çizgilerden bir harita gibi durur!
D.R.YAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.