"Þanlý dað bu mu?" diyor, halini gören herkes,
Evvel böyle deðildin, çok deðiþtin Erciyes!
Malazgirtten bu yana, direðiydin bu yurdun,
Allah aþkýyla daim, saðlam ve dik dururdun.
Milletine þefkatle bakardýn bir zamanlar,
Gölgende yaþýyordu, erenler kahramanlar.
Gözlerine bakardý, Balkan Kafkas ve Cudi,
Vakarlý duruþunla, zalim yola gelirdi.
Þanlý gemiler sana baðlardý halatlarý,
Sen beslerdin akýnlar için yiðit atlarý.
Fýrtýna bulutlarý, sana çarpýp erirdi,
Gül kokulu fidanlar, gölgende yeþerirdi.
Yüzyýllarca sýrtýný sana dayadý Konya,
Ýstanbul’a bakýnca, seni görürdü dünya.
Sakarya’da sen vardýn, Çanakkale’de de sen,
Dayatýlan atlasý sen yýrttýn desen desen.
Zor günlerde açmýþtýn, Ankara için kucak,
Sen ana rahmimizdin, yine sensin sýðýnak.
Dost kýlýklý düþmandan, pahalý dersler aldýk,
Þimdi muhtacýz sana, inan ki çok bunaldýk.
Zulüm yine hortladý, yutmak istiyor bizi,
Sen dinlemezsen kime dökeriz derdimizi.
Korkarým büyülemiþ seni dünya hayatý,
Kalýbýna güvenme, kuþan maneviyatý.
Ýmanýn mý zayýf ki, kapýlmýþsýn gurura?
Yoksa ferasetin mi paslandý dura dura...
Oyuncaðý gibisin, zirvedeki dumanýn,
Ýnanmak zor bu kadar sarsýldý mý imanýn?
Sýrtýna mühür vurur, görmez misin her bahar?
Kendine gel Erciyes! Unuttun mu? Allah var!..
22.11.2005
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.