Nasýl oluyor da böyle yalan söylemeyi beceriyorum.
Daha bir dakika önce aðlarken,
Bir dakika sonra gülebiliyorum.
Tüm cümleler boðazýma düðümlenmiþ ve
Ben daha yutkunmuyorken,
Ýyiyim yalanýný sürdürüyorum.
Bir çok maskem var benim.
Yaþýmdan çok, yaþamýmdan çok
Güçlü kadýn, aðlamayan kadýn ve
Benim tüm bunlara raðmen Mutlu Adým.
Kimi seversem gidiyor, lanetli miyim acaba?
Etrafýmda bu kadar çok insan varken,
Nasýl bu kadar azlar.
Hani bir çocuk düþerse annesi azarlar.
O misali içinde sevgisi az onlar.
Yere düþer insan,
Belki de uçurumun ucuna.
Bir yardým eli ararken yada sevgi...
Uçurumun ta dibine iter en sevdikleri.
Bir çok kez düþtüm bende.
Ama aðlamadým.
Ýntikam diye bir duygu var.
En acýtanýn dan.
O duyguyu yaþayan da acýr, yaþatýlan da ...
Ben hiç sevmedim intikamý ve yanaþmadým yanýma.
Maske takmayý seçtim,
Aðlarken gülmeyi,
Ölürken yaþamayý...
Hangi insan takmadý ki o maskeyi?
Herkes yalan söylemedi mi birbirine?
Aldatanlar sevgi maskesini,
Aldatýlanlar da bilmezlikten gelme maskelerini takmadýlar mý yüzüne?
Kim sevmedi ki birini deli gibi,
Kim özleme diki?
Benim maskem hiç düþmedi,
Maskesi düþene geçmiþ olsun!
~ 3:) <3 O:) ~
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.