Önce usul usul sonra sulu sepken yaðan hüzünlerin altýnda Parmak uçlarýma kadar ýslandým. Üþüyorum.
Kime ne anlatsam ancak anlayabildiðini alacak içinden ben yine kalan hazan bulutlarýnda aðlamaya devam edeceðim anlaþýlmamanýn kederinde.
Nereye çýktýðý belirsiz bir sokaðýn baþýndayým Her þeyi ama her þeyi gömmenin telaþýna öyle dalmýþým ki Ne zaman bu sokaða geldim bilmiyorum. Her gömdüðüm ölünün kokusu sinmiþ üstüme yaðan yaðmurlar bile gideremedi belki de bu yüzden yönümü kaybediþim.
Elektrik tellerine konan kumrular gibi eþimi kaybetmiþ ölüm orucundayým her çakan þimþek biraz daha öldürüyor içimi dursun diyorum artýk bu zamansýz yaðan hüzünler Sussun diyorum ölümün kapýsýný çalan parmaklar.
Gitmeyi hiç bu kadar istememiþtim kendimden Bu kadar gömülmemiþtim zindanlarýn en pis köþelerine laðým kokuyor her taraf tenim karanýn en karasýný süründü matem havasý var ortalýkta.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.