Her kabulleniþ bir vazgeçiþti bana..!
Her sabaha, geceden vazgeçerek geldim
kabullendim sabahý güneþin gölgesinde
geçmiþ dedim geceye, zamandan sildim
ve kaydýrýrken yýldýzlarý hayatýmdan,
kabullendiðim yalnýzlýkta bu zamaný,
gökkuþaðý renginde yeniden çizdim...
gecenin soldurduðu güneþten vazgeçtim
aþkla yanarken, kavrulurken daha dün
duygularýmý, düþüncelerimi de üþüttüm.
döneceðin umudunu kabullendiðim zaman
vaz geçiþti bu, baharla birlikte bugün,
sildim..! Yaðmur bulutlarýndan aþkýmý.
þimdi soðuk iklimlere doðan güneþ gibi
gözyaþlarýna dokunabilme ihtimalim...
aklýma düþtüðün anýn vazgeçiþi deðil,
sensizliði kabulleniþin gün dönümü bu.
oysa kar taneleri gibiyken umutlarým,
özlemekmiþ uzun zamandýr unuttuðum.
aþkla çizdiðim zamandý kabullendiðim,
yýldýzlarý silip güneþi karþýlamaktý biraz
sabahýn kýzýllýðýnda dokunmak aþka...
belki de vazgeçmekti kör karanlýktan,
sevda denizine yalnýz yelken açmaktan,
demir atmaktan vazgeçmekti umutsuzluða
aþký kabullenmekti bu vazgeçiþ bana..!
hayatýmdan...!
Serdar Coþkun...