Biz ki çatlak sistemin suskun çocuklarý, Ne hüznümüz tam ne sevincimiz. Yürürken ömrümüzün baharýna, Günden güne eksilmiþiz. Kaçamak bakýþlarý aþk, Gülümseyen yüzleri dost bilmiþiz. Hata yapmaktan çekinirken, Hayatý es geçmiþiz. Ömür dediðin bir bardak su, Öyle sanmýþýz ki derya deniz. Kibre gark olmuþ bedenimiz, Sanki papatyadan medet uman biz deðilmiþiz. Ruhumuz da hayallerimiz kadar pas tutmuþ, Masum deðiliz hiçbirimiz… Sosyal Medyada Paylaşın:
umut kartal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.