Başlıksız Yazarım Ben Hayatı da

’’Bir kaç bin þarapnel takýldý boðazýma,
Yutkundum..
Kan doldu ciðerlerim..

Gökyüzünü kucaklarken kollarým koptu,
Ve arkamdan hüzünlerimi saydý sahipsiz parmaklarým,
Gözlerim beni aradý,
Ben bakakaldým..’’

..........................................................................

Hayatýmýn en arsýz yerinde durmuþum,
Düþünüyorum usul usul,
Hatýrýma bile gelmiyor aslýnda,
Gelse gitmiyor..
Öyle bir acý ki bu,
Öyle bir kayýp,
Öyle bir yoksulluk ki içimdeki bu zindan,
Anlatamýyorum..
Eteðinin altýna girip yalnýzlýðýn,
En mahrem yerine bakýyorum..
Uzanýyor elim,
Biraz korkuyorum..

Bir dua okuyorum,
Ve sakallarýma sürüyorum elini,
O mutluluðun,
Ne yukarý çýkýyor,
Ne aþaðýya iniyor aslýnda,
Duruyor da aldýrmýyorum..

Tam on ikiden vuruyorum kahrolasý kalbimi,
Ölmek istiyorum..
Ölmek..
Öl,
Geber diyorum !
Buduyorum korkunun ateþten dilini,
Bastýrýyorum yarama,
Daðlanmýyor..


Asýl olan;

’’Düþünsem durmadan,
Delice düþünsem,
Çýldýrsam hatta..
Parçalansa beynim..
Dört tarafa saçýlsa gece,
Ve durmak bilmeyen o arsýz kalbim,
Dursa..Keþke..’’ (Ceyhan)
Sosyal Medyada Paylaşın: