yoruldum anne her þeyden ve herkesten hiç olmadýðým kadar suskunum yoruldum düþüncesizlikten gri hayallerim sardý dört bir yanýmý ... yoruldum anne ayaklarým kaldýrmýyor artýk beni saksýlarda çiçekler mutsuz akvaryumda balýklar, kafeste kuþlar
yoruldum anne eflatun bir çocuk olmak istiyorum ne beyaz ne kara
gençlik hayallerimi süsleyen kadýn deðil parmaðýna su dökmek bardaktaki damla olamaz yoruldum anne
sen durgunluðuma bakma gül yeter gerisi bað bahçe olur diyarýnda o zaman yorulmam anne
sen yine kýz bana, baðýr yeter ki oðlum diye çaðýr eksilmesin kulaðýmdan sesin bu dünyada Rab’imden sonra bir gerçeðim de sensin