Ýðreti yalnýzlýklara teslim ediyorum kendimi, Nazi kamplarýnda yapýlan yahudilere özel bir konukseverlikle karþýlýyorlar. Karanlýk, Çok karanlýk. Fosfor içmiþ soyut intiharlar, Gece vakti cephedeki askerlerin üzerine yaðan sadist ruhlu mermiler gibi, Üzerime geliyorlar. Kimim? Neyim? Nerdeyim?
Konuþamadým, Söylenecek fazla sözde býrakýlmadý bana zaten.
Biz, Biz dedim özür dilerim. Zýt yüklü iki kutubuz bebeðim, Ama birbirimizi çekemiyoruz, Herþey fizik deðil.
Ben þimdi gidiyorum, Arkamda býraktýðým koca bir dünya, Ve ondan daha büyük hayaller, Sonra baþkasýnýn kollarýna býraktýðým bir sevgili, Avuçlarýmda ihanet.
Ben þimdi ölüyorum, Cebimde tek dal sigara, Dilimde gün yüzüne çýkmamýþ küfürler, Ardýmda gidiþimi kucaktan kucaða kutlayan efsanevi bir kadýn býrakarak. Hoþçakal.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Melankolik Şizofrenia Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.