Bütün ölü evlerinde pencereler biraz aralýktýr Umutsuz yaþanmaz diye Bilerek yarým býrakýlmýþ þeyler gibi.
Kýrk gün gül suyuyla balkonlardan Ýndirip gökyüzünü öptüm beni odaya aldýlar. (Bana bunun doðru olmadýðýný söylediler.) Oysa ben bir tek kendi rüyamda ve Seninle bulabilirdim yolumu. -Aðladým. Perdelere çarpýp yere düþtüm.-
Sonra sofraya oturttular bir lokma olsun yiyeyim diye Biraz daha ayakta durayým diye kollarýmý ovdular Babam geldi ve babam yüzüme bakamýyordu benim Baba dedim... Doðru mu? (Bütün ölü evlerinde doðrular Her zamankinden daha doðrudur.)
-Ýsmini sessizce merdiven boþluklarýnda Yedi kez Yasin ile andým (Allah’ým) Beni affet ama... Bu seslere dayanamýyorum.-
Elimde hala bir saksý menekþe ile kaldýðým o camlarda Annemi beklerken Yirmi yýl sonra babam buldu beni. Sabah ezanýyla sarýldýk birbirimize. Aðlamýyormuþ gibi yapýp...
Ben çocukluðumdan kaçarken baba O soðuk evden ve Þubatlar’dan Sessizce akan iki göz gibi saklýyorum seni. Çünkü yalnýz bu kaldý -bir pencere aralýðým.- Ölme sakýn.
kýyýdaki adam Sosyal Medyada Paylaşın:
Önder Kızılkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.