çünkü bil istemiyorum kaleme sýðýnýp gri bir iç savaþa döküldüðümü söz deðmemiþ bir düþü þiirlere sakladýðýmý sesimin virüsü ruhumdan kaptýðýný boðazýmdaki hýrýltý iþkenceler gören yüreðin solosudur sana bile anlatamam intiharý þaraba yatýrdýðýmý
þarap dediysem içmeden yazýyorum ama bir gülü yakabilirim bir dünya dolusu fenalýk renklensin sustuklarýmla burasý kimsenin beþ kuruþ vermediði cami önüne açýlmýþ mendil bomboþluðu kimsenin okumadýðý gökkuþaðý romaný aniden ölüyor çocuklar aniden aðlýyor anneler biri de demiyor ki neden vuruyorsunuz onlar masum daha ne kadar sürer bilmiyorum yarým ampül hanedanlýðý mayýs duruþlu günler gelmiyor utancýmdan, ölmek üzere olanlara karýþmak istiyor caným
fiyakalý son bir küfür öncesinde yaðmur baþlýyor faili meçhul mevsimler aya bakýp hýçkýrýyor bismillah çekince öfkem hu çeken derviþler dolaþýyor odamda kalbime en yakýn özlemlerime kar getirmiþler hayat suya dönüþecek çocuklukmuþ ýslatýyor dilimi yalazý küllenmiþ bir ah sözümün yamacýnda sazýný kaybetmiþ ozan sessizliði çok susmakta kurutan mezar yalnýzlýðýymýþ götürmesinler beni, cehennem üþüme rengi
yalnýzým, adý üþümek olan bir þeyler var kalbimde ýskaladým tüm sevmeleri sana bile anlatamam kalbimin dünyadan kopma arzusunu gittiðim þehirlerin hurda bir eþya gibi evin bir köþesinde durduðunu adýný unuttuðum yüzlerce yolculuðun aðlayýp aðlamadýðýmý hatýrlayamadýðým yüzlerce hatýranýn toplamýsýn utancýmdan, seni sevmek üzere olanlara karýþmak istiyor caným
korkuyorum sýrlarýmý sana anlatmaya ey kusur oyaladýk hep utançlarýmýzý ayný labirente sýkýþmýþ fare olma yükünü yaþadýk da örtbas ettik damarda kanýn pütürlü akýþýný kimseye anlatamadýk zaman kemirgeninin ruhlarýmýzý diþlediðini çarkýn diþlerine ezberletilmiþ bakýþlarla baktýðýmýzý yine de sevdalar aradýk ömrümüze bizimle beraber aðlayacak düþlerimizi insanla besledik ürkütmeden hýzlý atan kalbimizden
kaç kez yaþadýk kuþlarý sever derken insanlýk orman olamamanýn ayýbýný can çekiþen güneþe hüzüne günaha yalana yangýna nefes nefese benzerliðimize birbirlerine doðan gözlerin yoldaþlýðýdýr dedik de yanyana uyanamadýk
her yürek yeterince aþýnmýþ, yeterince kuþku dolu ve ürkek bu soðukta içimden bir kuþ olup uçmak gelsede tüm uçurumlarý sakladým utancýmdan, affetmek üzere olanlara karýþmak istiyor caným...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.