Kibarca söyle dedi...
Sanki kendisi çok kibarmýþ gibi...
Öyle zannediyordu besbelli.
Çok zor öfkelenirdi.
Genelde sakin olduðundan,
Baþarýlý bulurdu kendisini.
Oysa dibine kadar batmýþtý egoya.
Önce bir çevresine bakmalýydý.
Beklentisiz birileri var mýydý yanýnda?
Kimin ellerinde dokunmuþtu hýrkasý?
Bunlarý düþünmeliydi.
Karþýsýndaki insaný eleþtirirdi her daim, öfkeleniyor diye.
Oysa Onun nadir öfkesinde aðzýndan çýkanla
Hiç bir zaman boy ölçüþemezdi o patlamalar...
Düþünerek yapýlan iyilik iyilik deðil,
Düþünülerek yapýlan kötülükse
Zehirli bir hançerdi.
O da bilirdi bunu.
Bile bile de yapardý.
Görmediði yerde tuzla buz olan ne kalp önemliydi,
Ne ruh , ne onur...
Karþýsýndaki hiç düþünmeden yapardý herþeyi...
Düþünmeden sevinir,
Düþünmeden öfkelenir,
Düþünmeden özlerdi.
Bu yüzden gerçekti duygularý.
O bunu hiç bilmedi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.