Yolculuk
Bir akþam üstü
Ýstanbul’da;
Ellerimi kavuþturup yaslanmak istiyorum,
Son kalkan Adalar Vapuru’nun demir soðukluðuna
Uzakta bir balýk aðý çekiliyor
Topkapý Saraya aydýnlatýyor
Vapurun yarýp geçtiði yalnýzlýklarý.
Dalgalar bir baþka kýzgýn köpürüyor.
Cankurtaran’dan bir tren feryadý bölüyor düþlerimi.
Gökyüzü yine hep o bilindik tavrýnda.
Ayný sen gibi,
Ulaþýlmaz.
Ulaþýlmaz ama bir o kadar da güzel.
Týpký sen gibi...
Bir an olsun
Omzuma yaslanýversen,
Bir ben seni bu dünyada en çok seviyorum diye,
Kýz kulesine,uçuþan martýlara, hatta tüm Ýstanbul’a
Haykýrabilsem.
Bir düþ bugün gerçek olsa.
Ayný suya atýlan paralar gibi...
Suyun üstüne yazýlan þiirler gibi...
Suya dalýp giden aþýklar gibi...
Keskin rüzgar uðulduyor kulaklarýmýn dibinde
Ellerin üþümesin diye avcumun içinde,
Sýmsýký tutuyorum onlarý.
Gözlerinde kayboluyorum
Birkaç damla yaþ karýþýyor rüzgarýn sesine
Kimse görmeden usulca dudaklarýndan öpüyorum
seni seviyorum
seni çok seviyorum
Vapur sireni delip geçerken gökyüzünü
Gözlerim dalýp gidiyor kaybolan Ýstanbul esrarýna
Sen düþlerimden de
Vapurun býrakýp gittiði Ýstanbul suretinden de siliniyorsun
Bir akþam üstü;
Ýstanbul’da
Bir yolculuk daha son buluyor.
Emre Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.