Diyelim ki karanlýðýn avlusundasýn, ansýzýn düþüverdin dipsiz, kör bir kuyuya. Kayboldu gövdenin üstünde olanca haþmetiyle duran gökyüzü, bütün yýldýzlarýyla. Kýrýldý kolun kanadýn, tutunmak için uzattýðýn parmaklarýn...
Sakýn telaþa kapýlma. Ýyileþecek yaralarýn, sen zamana aldýrma. Gözlerini yum, yüreðinle bak... Bir ýþýk göreceksin mutlak. O ýþýðýn adý Umutdur. O umut, karanlýðýna güneþ gibi doðacak. Yeter ki inancýný kýrma...
Ýsmail Boyraz Sosyal Medyada Paylaşın:
Hassas Kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.