Yine Ah, Yine Dumanlı

Ah Gökyüzü
Ne kadar derinsin öyle
Kýyametler kopuyor
Yaþýyorken insan

Ah Gökyüzü yine tepemdesin
Geliyor bulutlar
Usul usul
Güneþ tepemde yakýyor her bir yaný

Ve

Bir taþý üstünde derenin kenarýnda
Yine akan dereye bakýyorum
Belki durdururum hayaliyle
Sadece þýrýl þýrýl

Yine taþsa da dere ilkbaharda
Elbet tükenir haceti o sonbaharda
Yine yaksa da güneþ yazda
Dokunabilir mi sana kýþýn ayazda.

Bakarým halime dumanlýyým
Yine, yine geçmiþime dostlarým yine

Unutmak diyorum hep
Kolay mý
Bak þimdi bile unutmak

Dur þimdi,
Hatýrla o güzelim dakikalarý
Bir de elinden gittiyse
Bas fayda varsa ahu figanlarý

Nerede zaman nerede insan
Hep kaybolanlar
Ve elimizde kalan
Toprak, su , hava ve ölen insan

Unutmak, kolay deðil
Her an hatýrlayanlara
Yakar , ve sonunda bitirir
Unutmak, ahu figaným o, unutanlara

Ýhanet etti gençlik
Ve bahar da çiçek açar mý sandýn
Kýþ geldiðinde sadece yandýðýný anladýn

Yine sesleniyorum
Karanlýk gecenin karanlýk sokaðýnda
Güneþ gitmiþ, su serpecek bir þey yok
Baðrým yanýyor
Dumanlýyým hep
Ama karanlýkta
Sessizce yaþýyorum umuduyla belki o güzel ölüm

Kavuþmak için
Can parçana
Kaçmak için
Sevdalýna

Belki geçmiþte kalanlarýn hatýrýna

Bekliyorum yaþýyorken karanlýk ruhumun karanlýk duraðýnda
Yalnýz, dumanlý dumanlý

Sosyal Medyada Paylaşın: