Duy beni anne Yoruldum artýk avuçlarýmý sabahlara kapatmaktan Akþamýn kör vakitlerini ortak etmekten yalnýzlýðýma Acýlarýmý saklamaktan yalancý tebessümlere
Yasa boðdular fani ömrümü Derin izler býraktý kavuþmak isteyip kaybettiklerim Canýmý yakýyor yüreðimde biriktirdiðim yaþanmamýþ yazgýlar
Keþke baþýmý omzuna yaslayýp aðlayabilseydim anne
Duy beni anne Düþlerimi çaldýlar Kahramaný oldum bütün hüzünlü hikayelerin Kanadý kýrýk bir kuþ misali avuçlarýmda þimdi yaralý yüreðim
Her gün yeni bir vurgun iniyor bedenime Kirpiklerimde hep yaðmur bulutlarý asýlý Hüzünler dökülüyor gönül bahçeme Hazana dönüyor mevsimlerim
Keþke ela gözlü küçük meleðin olarak kalabilseydim anne
Duy beni anne Bir þeyler çekiliyor içimden Bedenim soðuyor üþüyorum Boþlukta süzülüyor ruhum Perdeler çekiliyor gözkapaklarýma Susuyor iç sesim Ölüm saçlarýmý tarýyor anne Sana geliyorum
Bir gün beni duyacaksýn deðil mi anne...
( hayat ýþýðý )
Sosyal Medyada Paylaşın:
hayatışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.